Memorias dun Neno Labrego:::

Eu son Balbino. Un rapaz de aldea. Coma quen di, un ninguén. E ademais, pobre". Así comezan os pensamentos, do neno protagonista, no territorio limitado do mundo rural galego.
Conta neste seu diario as súas experiencias, desde as festas tradicionais como o Entroido ou as da parroquia ata a vivencia dramática do loio familiar pola morte do padriño esmagado por un carro, que lle impide disfrutalas. A morte tamén está presente na trampa para raposos na que cae o seu can Pachín; alí planta logo unha cerdeira. Únense deste xeito esperanza e loito, sempre á busca dun futuro non escrito. Así, cando non pode disfrutar da festa, vai á rebusca ao campo o día seguinte: atopa unha caixa, que non dá aberto, e despois lévalle a auga. Con ela marchou o soño imposible das moedas de ouro.
Neste xogo de contradiccións a emigración pode se o mellor camiño, como asegura seu pai cando marcha para América o irmán Miguel, ou unha falsa saída, como defende o padriño.
Ás veces, certamente, a única saída rebelde contra a inxustiza é a fuxida. É o que fai cando seu pai lle pega por enfarruscarlle a cara ao ricachón e mimado Manolito; atópao Pachín. Na procesión escapa para pillar as canabelas dos foguetes e dá na casa do xudío, que lle reflexiona sobre a hipocrisía da xente, que non busca a verdade nin a xustiza. O castigo, en forma de malleira paterna, dóelle máis na alma que no corpo.
A escola é frustrante e non abre moitos vieiros. Primeiro, o mestre andaluz non entende a terra na que está nin o entenden a el. Logo, namórase da mestra de Betanzos, converténdose nun dos mellores alumnos. Pero ela casa, marcha e entón Balbino négase a volver ao colexio.
Seu pai castígao poñéndoo a servir. Parece o seu destino. Pero aprendeu do xudeu que o que importa na vida é ser honesto, solidario, e do enterrador que deixando feito algo de valor non se morre de todo.
Cando emigra o amigo Lelo e comeza a escribirlle contándolle cousas de alá, aparca a escrita do caderno pois agora ten con quen desafogar os seus pensamentos. Déixallo a Alberte, universitario que escribe libros, que disque non llo vai ensinar a ninguén.
É este un texto clásico da literatura infantil-xuvenil galega, con traduccións a diversas linguas e centos de milleiros de exemplares vendidos, incuestionado e verosímil testemuña literaria dunha Galicia realmente existente.