poesía contra a violencia de xénero:::

Medos Romero (O POZO DA FERIDA)

Pode medrar ou sangue

e varrer as bágoas

dous ollos na distancia;

e a seca non ser

ou remate desta illa

por enriba dás nádegas.

Chove non fín do mundo.

Agardo a profecía

pendurando dá lúa.

A escuma arrefría ou corpo.

Lama verde me envolve

quizáis baixo ou sol,

nunca souben medilo,

nin a auga que flúe

sei se é muita ou pouca.

Non sei lavarme vos pés

fedorentos pra ti.

Chéiranme as zapatillas.

Escoitei vinte anos

que apestaba ou meu corpo.

Cheíranme as zapatillas

as rosas, de Febreiro,

polas que inda me lembras

(sentimental obxeto)

Agora fala un cego.

Fermenta a sua voz

que trae novas de morte.

Chora unha taloira.

Unha zoupada máis

dun home a sua doa.

Chove non fin do mundo.

-encertoulle ou coitelo

Ela quixo fuxir-

Non sei contar as moscas,

pouco poiden saber

ca carreira que fixen

dá linguaxe dos páxaros.

Mellor coidar ou gando,

¡non á Ornitoloxía!

pode ser luxuriosa.

Non faría bo caldo

Agochada cas ninfas.

-A muller esta morta-

(conta ou cego,ou can ladra)

Baixo a auga cuspida

bañeime muitas veces;

máis non foron dabondo

pra che esquecer do tufo.

As gordas non recendemos

nen somos atraentes.

As vacas xo dan leite.

Iso ou que ti dicías

Cando voltabas bébedo

e mallabas en mín.


Casei perto de tí,

Achegada ao teu lume,

De noivos na campiña,

ollamos arder París

e tamén Budapest.

Estoume desfacendo

baixo a choiva do fín.

Non será a seca.

Pode medrar ou sangue

e varrer as bágoas.

As moscas sotérranme

non me saen de enriba,

cómenme e fanme cóxegas;

e sen saber contalas

esmorece este corpo,

que deixei de querer

cando perdín o virgo,

e non topaba roupa,

pasando as xe ele

e ti aos clubs nocturnos.

Morreu ou noso fillo

neste útero podre.

Renunciou a nacer..

Procurareino agora

Cos anxos amarelos.

Non sei medír o sol

nin a auga que flue.

Aproveito as palabras

as oracións azúis

escritas non asfalto,

cos glóbulos que caen,

destes dedos de cera,

pra deixar testemuña

e entender que tí,

non eras unha mosca .




Hai un cheiro a morte,
a carne encetada pola ira.
Só vexo un campo cavado
a terra enxoita.
Terra sobre delas,
sobre das excluídas,
sobre das negadas sempre.
Hoxe mesmo chora outra nai.
Berra coma un animal ferido.
Sobre da caixa de madeira pousa
a súa mao. Sobre da mao a súa
flor ensanguentada.


Amores cativos (Rosalía de Castro)
Era delor i era cólera,
era medo i aversión,
era un amor sin medida,
¡era un castigo de Dios!
...Que hai uns negros amores de índole pezoñenta,
que privan os espritos, que turban as concencias,
que morden se acariñan, que cando miran queiman,
que dan dores de rabia, que manchan e que afrentan.
Máis val morrer de friaxen
que quentarse á súa fogueira.