penélope, de Xosé Mª Díaz Castro

Un paso adiante i outro atrás, Galiza,

i a tea dos teus sonos non se move.

A espranza nos teus ollos se esperguiza.

Aran os bois e chove.


Un bruar de navíos moi lonxanos

che estrolla o sono mol como unha uva;

pro tí envólveste en sabas de mil anos

i en sonos volves a escoitar a chuva.


Traguerán os camiños algún día

a xente que levaron: Deus é o mesmo.

Suco vai, suco vén, Xesús-María!,

e toda cousa ha de pagar seu desmo.


Desorballando os prados coma sono

o tempo vai de Parga a Pastoriza.

Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.

Un paso adiante i outro atrás, Galiza!