poesía contra a violencia de xénero:::

Medos Romero (O POZO DA FERIDA)

Pode medrar ou sangue

e varrer as bágoas

dous ollos na distancia;

e a seca non ser

ou remate desta illa

por enriba dás nádegas.

Chove non fín do mundo.

Agardo a profecía

pendurando dá lúa.

A escuma arrefría ou corpo.

Lama verde me envolve

quizáis baixo ou sol,

nunca souben medilo,

nin a auga que flúe

sei se é muita ou pouca.

Non sei lavarme vos pés

fedorentos pra ti.

Chéiranme as zapatillas.

Escoitei vinte anos

que apestaba ou meu corpo.

Cheíranme as zapatillas

as rosas, de Febreiro,

polas que inda me lembras

(sentimental obxeto)

Agora fala un cego.

Fermenta a sua voz

que trae novas de morte.

Chora unha taloira.

Unha zoupada máis

dun home a sua doa.

Chove non fin do mundo.

-encertoulle ou coitelo

Ela quixo fuxir-

Non sei contar as moscas,

pouco poiden saber

ca carreira que fixen

dá linguaxe dos páxaros.

Mellor coidar ou gando,

¡non á Ornitoloxía!

pode ser luxuriosa.

Non faría bo caldo

Agochada cas ninfas.

-A muller esta morta-

(conta ou cego,ou can ladra)

Baixo a auga cuspida

bañeime muitas veces;

máis non foron dabondo

pra che esquecer do tufo.

As gordas non recendemos

nen somos atraentes.

As vacas xo dan leite.

Iso ou que ti dicías

Cando voltabas bébedo

e mallabas en mín.


Casei perto de tí,

Achegada ao teu lume,

De noivos na campiña,

ollamos arder París

e tamén Budapest.

Estoume desfacendo

baixo a choiva do fín.

Non será a seca.

Pode medrar ou sangue

e varrer as bágoas.

As moscas sotérranme

non me saen de enriba,

cómenme e fanme cóxegas;

e sen saber contalas

esmorece este corpo,

que deixei de querer

cando perdín o virgo,

e non topaba roupa,

pasando as xe ele

e ti aos clubs nocturnos.

Morreu ou noso fillo

neste útero podre.

Renunciou a nacer..

Procurareino agora

Cos anxos amarelos.

Non sei medír o sol

nin a auga que flue.

Aproveito as palabras

as oracións azúis

escritas non asfalto,

cos glóbulos que caen,

destes dedos de cera,

pra deixar testemuña

e entender que tí,

non eras unha mosca .




Hai un cheiro a morte,
a carne encetada pola ira.
Só vexo un campo cavado
a terra enxoita.
Terra sobre delas,
sobre das excluídas,
sobre das negadas sempre.
Hoxe mesmo chora outra nai.
Berra coma un animal ferido.
Sobre da caixa de madeira pousa
a súa mao. Sobre da mao a súa
flor ensanguentada.


Amores cativos (Rosalía de Castro)
Era delor i era cólera,
era medo i aversión,
era un amor sin medida,
¡era un castigo de Dios!
...Que hai uns negros amores de índole pezoñenta,
que privan os espritos, que turban as concencias,
que morden se acariñan, que cando miran queiman,
que dan dores de rabia, que manchan e que afrentan.
Máis val morrer de friaxen
que quentarse á súa fogueira.

OS PINOS:::

A FALA:::

Nobre e harmoniosa
fala de Breogán,
fala boa, de fortes
e grandes sen rival;
ti do celta aos ouvidos
sempre soando estás
como soan os pinos
na costa de Froxán;
ti nos eidos da Celtia
e co tempo serás
un lábaro, sagrado
que ao triunfo guiará,
fala nobre, harmoniosa,
¡fala de Breogán!

Ti, sinal misterioso
dos teus fillos serás
que polo mundo dispersos
e sen abrigo van;
e a aqueles que foran
nunha pasada edá
defensores dos eidos
contra o duro román
e que aínda cobizan
da terra a libertá,
nun pobo nobre e forte,
valente, axuntarás,
¡oh, fala harmoniosa,
fala de Breogán!

Serás épica tuba
e forte sen rival,
que chamarás aos fillos
que aló do Miño están,
os bos fillos do Luso,
apartados irmáns
de nós por un destino
envexoso e fatal.
Cos robustos acentos,
grandes, os chamarás,
¡verbo do gran Camoens,
fala de Breogán!

Campana de Anllóns:::

E ti, campana de Anllóns,

que vagamente tocando

derramas nos corazóns

un bálsamo triste e brando,

de pasadas ilusións.

Alá nos pasados ventos

primeiros da miña vida,

oio os teus vagos concertos,

reló dos tristes momentos

da miña patria querida.

¡Cantas veces te lembrou

o que marchou para a guerra,

cando á súa nai deixou,

e partindo a extraña terra

de Baneira de escoitou!

¡Cantas do mar africano,

cautivo bergantiñán,

oio nun soño tirano

o teu tocar soberano,

aló nas tardes do vran!

Cando te sinto tocar,

campana de Anllóns doente,

nunha noite de luar...

rompo triste a suspirar,

por cousas dun mal ausente.

Cando doída tocabas

polas tardes á oración,

campana, sempre falabas

palabras con que cortabas

as cordas do corazón.

Estabas contando ós ventos

cousas do meu mal presente,

os meus futuros tormentos,

que dabas cos sentimentos

según tocabas doente.

Campana, se polo vran

ves lumiar na Ponte-Ceso

a cachela de San Xoán,

dille a todos que estou preso

nos calabozos de Orán.

E a aquela rula inocente

que me morría de amor

no regazo docemente,

tremendo como unha flor

sobre a escondida corrente;

diraslle que unha de ferro

arrastro, rouca cadea,

castigo atroz do meu erro;

e que dentro deste encerro

o seu amor me alumea.

Ei ti, golondrina errante

dos longos campos de Arxel,

se á miña terra distante

te leva o voxo constante

dille o meu penar cruel.

Se alguén por min preguntar,

dille que estou en prisións;

e unha noite de luar

iraste unha vez pousar

no campanario de Anllóns".

Así, triste en terra allea,

aló nas prisións de Orán,

cantaba un mozo de aldea;

e nos grillóns da cadea

levaba o compás coa man.

"Oh, nai da miña vida,

adios, adios, meu pai;

prenda de min querida,

adiós, oh, miña nai:

sombras dos meus avós,

río da Ponte-Ceso,

pinal de Tella espeso...,

acordávos dun preso

como el o fai

de vós:

campana de Anllóns,

noites de luar,

lúa que te pos

detrás do pinar;

adios...

adios...

adioooos...'

o vello e o sapo:::

Deitado frente ao mar:::

Longa noite de pedra